Sprookje in horrorland.
En dat zijn ook voor mij een van de meest indrukwekkendste thema's.
Ten afwisseling van de vele romcoms mag het ook wel eens gebeuren dat er geen voorzichtigheid is. Bones and All is daarin bijna de perfecte romantische film. Gewoonweg omdat het een hele mensonterende ondergrond heeft die, door de manier van hoe het is neergezet, onder je huid weet te kruipen.
We hebben de setting; Amerika eind jaren tachtig ten tijde van Reagan. En we hebben ook... Ik zie het plot en kijk naar de personages en doe net iets teveel mijn best om het ongewone uit ze te analyseren. Allereerst vallen mijn ogen op de kapsels... Die rode kleur in dat warrige haar of die vreemde pony, die blikken... Het zou onaards moeten zijn. Maar hoe zou ik naar deze gezichten gekeken hebben als ik niet wist dat het hier over kannibalisme zou gaan?
Zo is het, net als in het nieuws, het geval dat een gezicht zomaar demonisch kan zijn... Eeeh... Wacht eens even... Demonisch?
Terug naar het begin, naar het eerste gezicht. Deze is van Maren. Een eind-tiener die daar zo door de schoolgangen loopt, tussen de gewone mensen, heel bescheiden. En toch hebben enkele types interesse in haar en nodigen ze haar uit. Thuis woont ze samen met haar vader woont en waar er ogenschijnlijk misschien nog niet veel aan de hand is. Haar vader is behoorlijk streng en de slaapkamerdeur van haar moet elke nacht op slot. Daar heb je het al. Echter kan Maren het niet laten om uit het raam te klimmen en op de uitnodiging af te gaan.
En ja, het moest er toch van komen. Het feestje loopt op een gigantische en onmenselijke manier uit de hand. Eenmaal haar vader daar lucht van krijgt besluiten ze te vluchten... Maar eenmaal Maren op haar nieuwe plek wakker wordt is haar vader verdwenen en heeft deze slechts een cassettebandje achter gelaten.
En vanaf dit moment beloofd dit niet zomaar een film te worden over het kannibalistische thema. Misschien hebben we dat ook te danken aan het feit dat er een Europese regisseur achter het roer staat.
Maren vermeent nog dat ze een moeder is en besluit niet bij de pakken neer te gaan zitten. Met haar schaarse aanbod aan bezittingen stapt ze op de bus om Amerika te doorkruizen om haar doel te kunnen bereiken. Met korte pauzes in diverse steden waarin ze er al snel achter komt dat een geaardheid al snel te ruiken is bij lotgenoten en dat de wereld onder kannibalen toch nog groter lijkt te zijn. En dat niet alleen... Het knappe aan deze film is dat ook deze types een moreel besef hebben... daar waar andere types dat minder hebben.
Tot we uiteindelijk bij supermarktmedewerker Lee komen; het tweede gezicht. Ze kunnen elkaar ruiken en hebben elkaar al snel gevonden. Een buitensporige romance ontstaat; eentje die betoverd... zwaar betoverd. Misschien wel betoverd omdat het onaardse zo aantrekkelijk, vreemd en nieuw lijkt. Een verkenning in een alternatieve wereld waar menig mensen voor gruwen en waar de soortgenoten onder elkaar ook gruwen. Waar diep op in gegaan wordt. Maren ziet haar aandoening als iets waar ze dagelijks tegen worstelt. Lee is daarin een roekeloos type waarin de romance al snel deuken lijkt te krijgen. Het feit dat het hier om tieners gaat maakt het nog aangrijpender. Tieners worstelen over het algemeen al, maar in dit geval?
En waar men al opgelucht zou zijn als er andere lotgenoten zijn lijkt het Maren niet altijd te bevallen dat ze niet de enige is. Een groot voorbeeld is hier bijvoorbeeld die Sully. Los van het feit dat dit een lotgenoot is is dit wel een behoorlijk glibberig en geslepen creep dat het thema er juist nog akeliger op lijkt te maken. Of ontstaat er een hiërarchie als ze door twee jonge vissers worden uitgenodigd bij een kampvuur... en dan moeten we Marens familieverhaal nog onthullen... en dat zal je weten ook. Die scene met haar moeder was echt f*cked up! Dat dus...
En dan hebben we het nog niet over de sfeer en de opbouw gehad. Om je vingers bij af te likken. De regisseur zet hier met Chalamet en Rylance een prachtig duo neer en wilde hierbij alles uit de kast halen om roadmovie en coming of age (een betere combinatie bestaat haast niet) de boventoon te laten spreken, terwijl het duistere dreigend in een hoekje blijft wachten. De weersomstandigheden, de locaties van lange desolate wegen tot kleine slaperige stadjes... en dan nog de soundtrack van Trent Reznor en Attacios Ross als flinke aansterker, met daartussen nog wat 80's-liedjes als Joy Division, New Order, A-ha en Kiss. Je leeft zelfs met dit stelletje mee, reist mee en... tsja... soms eet je ervan mee. Figuurlijk dan.
Met dan nog een eindshot om in te lijsten. En toen was het klaar... en volgde er een aftiteling met de fraaie tonen van de bovenstaande artiesten.
Bones and All was voor mij de ware sensatie en een flinke mijlpaal in de cinema waarin men kan laten zien dat het ook anders kan. En nu ga ik even de kippenboutjes uit de oven halen voor een late zaterdagsavondmaal.
5,0* (Welverdiend! Meer van dit!)
